Vieiros

Fixérase, desde diversos sectores das afeccións de Athletic e Barça, un chamamento a boicotar o himno español. No caso da plataforma Esait, defensora da oficialidade das seleccións vascas, propuxérase recibir ese himno de costas aos Reis e asubiando. Milleiros de persoas compartían comigo a incerteza do que ocorrería e agardaban a que a realización da Televisión Española nos ofrecera boas imaxes e son ambiente, pero xusto cando soaron as primeiras notas, desde estudos centrais decidiuse conectar con outros escenarios e non houbo himno.

TVE pediu disculpas e sinalou que todo se debeu a un erro humano. Certamente, sempre hai marxe para o erro e ata nas mellores casas pasan estas cousas pero, sen querer ser mal pensado, xa é causalidade que ese erro se dea nun partido no que xogan vascos e cataláns, co risco de que o himno sexa rexeitado maioritariamente, e coa presenza dos Reis de España no palco incluida. Non meu arquivo non figura ningún “erro humano” que causara a omisión do himno español cando xoga “La roja”. Máis ben afínase para escoitar con nitidez como a afección española tararea o himno sen letra, e transmítese adecuadamente aos xogadores que se cadran en homenaxe ás súas notas.

Tras desculparse, déronnos o himno no descanso, canda os habituais spots de coches e seguros varios. Algo así como o retardo co que se retransmite a Super Bowl nos Estados Unidos para evitar escenas como a da teta de Janet Jackson. En realidade, deuse cando xa se comprobara que non houbera nada máis que son de vento por parte dos siareiros. Nada máis e nada menos. O himno non gustou, e poucos o seguiron con respecto. Por que? Pois porque moitos identifican ese momento cos atrancos que se poñen ás seleccións que, no caso dos vascos, son demandadas maioritariamente por parte dos xogadores; porque se interpreta que eles, os do Athletic e os do Barça, só son españois cando interesa. O resto do tempo son polacos, catalufos, etarras ou putosvascos, como lles cantan domingo tras domingo no Bernabeu.